viernes, 11 de junio de 2010

Se vende

Si vos quisieras lo que quisiste toda la vida
y yo quisiera que me quisieras como querías,
ya no sería lo que sería si me quisieras
como quisiste haberme querido cuando querías.

Vuela un sinnúmero de razones por los sitiales
que hay mas arriba de algunos árboles de este barrio
y se repleta de compañías angelicales
frágiles, tiernas y que no cuentan con un prontuario.

Mientras tu casa se ha convertido en un hielo seco
y se ha adueñado de sus rincones la eternidad,
cuando preguntan por tu presencia responde un eco
y haciendo burla repite siempre que vos no estás.

Si vos quisieras lo que quisiste toda la vida
y yo quisiera que me quisieras como querías,
ya no sería lo que sería si me quisieras
como quisiste haberme querido cuando querías.

Y te vas yendo por la vereda como si nada,
los pies haciendo equilibrio a un palmo de la razón,
sobrevolando inescrupulosa las coordenadas
de la existencia sin los latidos del corazón.

El mediodía cerró tu casa a cal y canto,
ya no hubo luces en la ventana que daba al frente,
algún perdido golpea la puerta de tanto en tanto
y en el alero cuelga un cartel que dice “se vende”.

Si vos quisieras lo que quisiste toda la vida
y yo quisiera que me quisieras como querías,
ya no sería lo que sería si me quisieras
como quisiste haberme querido cuando querías.

viernes, 4 de junio de 2010

No habrá poesía

Cuando los sueños se comparten no hay derecho
a una mitad muy importante de los sueños.
Prefiero ver dormir dos sueños en un lecho
que ver un sueño despertando a sus dos dueños.

No hay telarañas,
sin apatía.
Si no se engaña
no habrá poesía.

Los que te extrañan
son minoría.
Si no me arañan
si no me arañan
no habrá poesía.

No alcanza el tiempo y la alegría es inestable
y sobra el tiempo para andar contando penas
y cuando están por condenar a los culpables
lo mas probable es que te caiga una condena.

No hay telarañas,
sin apatía.
Si no se engaña
no habrá poesía.

Los que te extrañan
son minoría.
Si no me arañan
si no me arañan
no habrá poesía.


Quan els somnis es comparteixen no hi ha dret
a una meitat molt important dels somnis.
Prefereixo veure dormir dos somnis en un jaç
que veure un somni despertant als seus dos amos.

No hi ha teranyines,
sense apatia.
Si no s'enganya
no hi haurà poesia.

Els que t'estranyen
són minoria.
Si no m'esgarrapen
si no m'esgarrapen
no hi haurà poesia.

No aconsegueix el temps i l'alegria és inestable
i sobra el temps per caminar explicant penes
i quan estan per condemnar als culpables
el mes probable és que et caigui una condemna.

No hi ha teranyines,
sense apatia.
Si no s'enganya
no hi haurà poesia.

Els que t'estranyen
són minoria.
Si no m'esgarrapen
si no m'esgarrapen
no hi haurà poesia.